He get, daar zit ik dan op het vliegveld in een treurig pizza-ding in Salt Lake – fucking – city, enorm vervelend hier en nou is mijn vliegtuig ook nog vertraagd! Ik ben erg moe – was wegens jet lag om 4 u wakker en viel omdat ik nog moest werken daarna niet meer in slaap gevallen – nu is het kwart over zes (‘s avonds, in Nederland is het kwart voor drie ‘s nachts), en mijn vliegtuig dat pas om tien voor acht zou vertrekken heeft een half uur vertraging, en misschien daarna zelfs meer, eheu, eheu, zoals wij gymnasiastjes dan altijd zeggen. En ik had nog wel een hele leuke eetafspraak aan de andere kant!
En ik ben verschrikkelijk moe, enorm oogbalkrassend geeuwend moe, heb de hele dag gewerkt en veel te weinig geslapen. Bah, bah, bah. Het zit tegen, even.
Het was ook nog een beetje een nare workshop, waar ik was – de mensen begonnen niet echt vriendelijk (al werden ze later wel aardig)– ik moest met jet lag aan het eind van de dag een sessie voorzitten waar en te weinig tijd, en een extra spreker, en iemand van aan de telefoon was – en ik moest ze duf en wel in het gareel houden op een gebied waar ik ook nog eens bijna niks van weet… En toen we gingen eten en ik toch minstens graag medelijden wilde over hoe slaperig ik was en iemand vroeg of ik de dag ervoor was aangekomen zei ze voorzitmevrouw (eigenlijk de enige die niet aardig was – hard was ze, niet gul of lief) o, ik dacht dat je al een dag in LA had gister? Waardoor het ook nog leek of ik loog, wat ook zo was, maar dat hielp mijn zieligheid natuurlijk in het geheel niet!
Maar dat niks van weten bleek mee te vallen, en uiteindelijk ging het nog wel gister. Vandaag was ik wel helemaal duf, en wij ‘Program Chairs’ moesten even met slides een aardige samenvatting van de discussie schrijven, en daarom was ik dus maar niet in slaap gevallen om half zes toen ik dat eigenlijk wel wilde. En ik had mijn vlucht expres verlaat om nog mee te kunnen schrijven aan het document, vanmiddag – maar toen vertrek de hele rest wel om 1 uur. Dus ik had al lang en breed in Los Angeles kunnen zitten! Als ik niet zo verdomde plichtsgetrouw was.
Enfin!
Ik mag niet klagen, van mijn calvinisme, en het is absoluut niet interessant natuurlijk, Sorry hoor. Nee mijn calvinisme gecombineerd met een soort fatalisme zegt dat ik er nu, zoals altijd, maar uit moet halen wat er in zit – pech is betrekkelijk, alles zou veel erger kunnen zijn, en ga anders zo maar even een tukje doen bij de gate. Misschien valt het wel mee en heeft je vliegtuig minder vertraging, misschien ben je straks wel minder moe – dat soort dingen. De interne optimist houdt mij aardig op de been!
Hoe zou dat toch komen? Aangeleerd, denk ik – mijn ouders stonden geklaag ook nooit toe en deden het ook nooit, het is niet interessant, en uiteindelijk moet je gewoon op alle vlakken niet zeuren. Dat is aan de ene kant heel fijn en goed om mee op te groeien omdat er nooit eigenlijk echt iets erg is – niks is zo erg als de Echt Erge Dingen – dood enzo, oorlog, concentratieckampen, gruwelijke scheidingen, dat soort dingen.
Aan de andere kant mag je dus ook nooit eens fijn zeuren. Ik moet overal altijd van mezelf een positieve draai aan geven – alles moet ten goede benut worden, op z’n minst kun je er wat van leer’n – en kun je er wat mee doen.
Zoals deze blog dus. Nou heb ik jullie toch weer enorm vermaakt, niet? Dus dan heeft toch alles weer een klein beetje Zin, kosmisch gesproken. Of niet? Graag reacties, dat lijkt me erg gezellig en fijn. Nou, ik sukkel maar eens naar de gate toe, met m’n optimisme. Hoewel de kansen eigenlijk vrij klein zijn… En volgende keer verzet ik mijn vlucht niet meer, als ze vragen me te blijven.
Met zoenen, en een zeer uitgebreide gaap
– Anita.
PS Dat kan ik dus toch niet laten, dat ondertekenen. Hoort helemaal niet bij een blog! Maar nouja. Jullie doen het ook in je reacties – dat hoeft dus niet! Maar is wel gezellig hoor. Nou, nou ga ik echt – doehoe!
Anitawaard's Blog 
Pauline said
Ha Anita,
Zitten jullie d’r in, in die vlucht, jij en je optimisme?
Ik zit een paar dagen in Barcelona, een reisje aangeboden door de UvA omdat ik op een conferentie tijdens een ronde tafel iets moet zeggen. Tot mijn verbazing heeft de universiteit voor een keurig hotel gezorgd. Ik had kennelijk last van een Vooroordeel: Universiteit is arm dus ik zal mijn eigen zeep maar meenemen. Het was niet nodig, prima hotel.
Ik heb nooit reisjes dus ik geniet er enorm van.
Alleen al om aan het ontbijt te zien dat al die Spanjolen elkaar uitgebreid gaan zoenen sochtends, rijp en groen. Kom daar in Nederland maar eens om.
Al hadden ze me naar IJsland gestuurd, het is gewoon heerlijk om even weg te zijn. Zonder kleutergejengel aan mijn kop en met een paar boeken in mijn koffer. Eerst boek van Judith U. gelezen (mooi!). Toen een bundeltje zogenaamde spannende verhalen van literaire auteurs (mwah, maar ach, het was maar 7,50). Toen ‘Putins Russia’ van Anna Politkovskaya, de dame die het niet meer kan navertellen (shocking, maar wel beetje moeizaam geschreven soms, je leest het Russich er door heen).
Op reis in je eentje kun je behalve heerlijk lezen ook altijd bijzonder goed denken. Nutteloze gedachten. Ik heb er altijd nogal veel.
Vroeger vroeg ik me vaak af wat er toch gebeurt met al die gedachten van al die mensen, altijd en overal? Gaan ze ergens heen, waar ze worden gesorteerd en alfabetisch opgeslagen? Een archief tussen de wolken? Of blijven ze in de lucht hangen rond de plaats waar ze gedacht zijn, als flarden mist, die heel langzaam optrekken en verdwijnen? Zou iemand misschien een bril kunnen uitvinden waarmee je ze kunt zien?
Soms vraag ik me dat eigenlijk nog af.
Toen we net internet en e-mail hadden, maakte ik een e-mail adres waar ik soms nutteloze gedachten heen stuurde: tussendewolken@yahoo.com. Gelukkig is er nu de Blog. Het verschil tussen mijn e-mail adres van toen en de Blog van nu is dat je lezers hebt die ook nog wel eens willen reageren. Hoewel dat ook weer een nadeel kan zijn, het is maar net hoe je het ziet.
Rond vliegvelden moet de gedachtendichtheid in de lucht bijzonder groot zijn, vanwege al dat gehang van al die mensen die opeens tijd over hebben en bovendien opeens alleen zijn. Ik hoop maar dat ze het vliegverkeer niet verstoren.
Anitaatje ik hoop dat je een beetje bent opgeknapt. Ik moet naar de universiteit hiero, en de route nog uitvinden, dus ik hou maar weer eens op.
Kniss
P
anitawaard said
Pauline – je moet ook een blog! Je hebt al 1 follower, zie hieronder. O nee, twee, met mij erbij.
Trouwens, het vliegtuig vertrok gewoon. En alles ging goed.
Zoen – a.
mari carmen said
Tell me about complaining! In my culture we say is the national’s sport!… and it took me soooo long to understand why this Dutch people looked at me weird when I complained about even the smallest detail!
Now I see the advantages and the disadvantages of not complaining. I see how happier (or less unhappy) you make yourself from not complaining about the not so good and letting space to enjoy what it is good. But I also see that there are aspects that need a change, or an improvement, or whatever, and, for me, having such a big mouth, or I complain about it outloud or I cannot stop thinking about it (and mind you, I need my sleep). So I guess I am still between waters: half the temperamental Spanish and half the adopted calvinist.
And I find the ‘tussendewolken’ idea incredibly good… I am going to look for this blog immediately!
kisses
mari carmen
Inge said
Ik will ook graag even meeklagen. We hebben vanochtend de laatste reclycing uit ons huis opgeruimd, toen we terugkwamen hadden we werkmannen alle deuren en apparaten er al uit en waren vrolijk bezig de muren af te breken. Onder de koelkast lagen ten minste tien gemummificeerde dode muizen en een berg muizenpoep waar je u tegen zegt. Ik ben doodmoe van twee weken opruimen en weggooien. Nu nog even gauw op kantoor emailen (want alles thuis is al afgesloten), dan de kinderen ophalen van school, dan gezamenlijk naar Calgary rijden, dan daar in een hotel slapen (Kaatje: “Ik hoef toch niet bij Bouke in bed te slapen want die stinkt!”), dan morgenvroeg via Toronto naar Montrela vliegen, dan daar aangekomen mijn moeder opvangen als alles goed gaat en niemand vertraagd is, dan direct van het vliegveld als een gek naar een diner-vergadering van een bestuur waar ik ruzie verwacht. Dan congres, en van alles voorzitten, en een lezing geven, en hopelijk ook nog tijd en energie om te genieten van Montreal en dat mijn moeder er is, die ook een lezing gaat geven, en wel over de geschiedenis van de boekenweekgeschenken, waar ik enorm trots op ben: dat ik mijn moeder heb uitgenodigd voor een congres, dat is toch een kersje op de taart, vooral als je vroeger zelf Nederlands bent gaan studeren omdat je moeder dat eigenlijk zelf had gewild…. Zo komt alles via een omweg weer bij het begin uit. Klagen, het is soms heel erg nuttig! En anyway: never apologize!
anitawaard said
Heel goed – die van never apologize!
Hee gezellig zeg hier op de blog met jullie allemaal. Ik wou dat we echt in een kamertje zaten samen, maar dit is wel het volgend beste ding. Goed Nederlands praat ik he?
Jammer dat ik je niet aan de Oostkust kan zien Inge – goed zeg van je moeder, geweldig!!
Het is nu 4 uur ‘s ochtends en ik ben wakker met jetlag maar moet nu wel weer even slapen. Zoenen allemaal over de hele wereld,
-a.
anitawaard said
O ja – mijn vliegtuig leek uiteindelijk bijna niet vertraagd maar was het uiteindelijk wel omdat we o.a. 25 minuten moesten taxi-en om bij de gate te komen in LA – het etentje ging toch nog door en was heel leuk. Maar ik baal nog steeds dat ik die eerdere vlucht niet had, een steentje in mijn geestelijke schoen waar ik nu echt niet meer over moet zeuren, dat heeft zo totaal geen zin. Maar soms zeurt je hoofd zelf, he? En dan zeg je dat ‘ie zijn kop moet houden anders krijgt ‘ie echt geen toetje maar hij kan mateloos drenzen, dat hoofd van mij. Hebben jullie dat nou ook?
Inge said
Nou. Dus. Mijn moeder komt helemaal levend en in orde (behalve dat ze haar stem kwijt is, maar dat gebeurt altijd, want ze kan niet tegen airconditioning) in Montreal aan en we vinden iedereen op Trudeau Airport die we moeten vinden na enig gezoek, en wat heeft ze voor mij meegenomen? De Donald Duck (een vrolijk weekblad, dit is officieel voor Bouke maar ik lees hem altijd eerst), de Tina (officieel voor Kaatje, maar ik lees die ook eerst, want Eduard en Emily zijn nog precies hetzelfde als 30 jaar geleden), de laatste Volkskrant, Trouw, NRC en Parool, het nieuwe boek van Judith, en van mijn zus een audioboek met Titaantjes voorgelezen door de nieuwe leider der socialisten. Oja, ik ben hier voor een congres, maar dat ga ik nu natuurlijk afraffelen zodat ik al die heerlijkheden kan lezen.
Barnaby Lowe said
Ik will ook graag even meeklagen. We hebben vanochtend de laatste reclycing uit ons huis opgeruimd, toen we terugkwamen hadden we werkmannen alle deuren en apparaten er al uit en waren vrolijk bezig de muren af te breken. Onder de koelkast lagen ten minste tien gemummificeerde dode muizen en een berg muizenpoep waar je u tegen zegt. Ik ben doodmoe van twee weken opruimen en weggooien. Nu nog even gauw op kantoor emailen (want alles thuis is al afgesloten), dan de kinderen ophalen van school, dan gezamenlijk naar Calgary rijden, dan daar in een hotel slapen (Kaatje: “Ik hoef toch niet bij Bouke in bed te slapen want die stinkt!”), dan morgenvroeg via Toronto naar Montrela vliegen, dan daar aangekomen mijn moeder opvangen als alles goed gaat en niemand vertraagd is, dan direct van het vliegveld als een gek naar een diner-vergadering van een bestuur waar ik ruzie verwacht. Dan congres, en van alles voorzitten, en een lezing geven, en hopelijk ook nog tijd en energie om te genieten van Montreal en dat mijn moeder er is, die ook een lezing gaat geven, en wel over de geschiedenis van de boekenweekgeschenken, waar ik enorm trots op ben: dat ik mijn moeder heb uitgenodigd voor een congres, dat is toch een kersje op de taart, vooral als je vroeger zelf Nederlands bent gaan studeren omdat je moeder dat eigenlijk zelf had gewild…. Zo komt alles via een omweg weer bij het begin uit. Klagen, het is soms heel erg nuttig! En anyway: never apologize!
+1